O książce: 2012 / „Pewnego grudniowego poranka 1986 roku niespodziewanie obudziłam się z prawie ukończonym wątkiem kryminalnym – to wciąż dla mnie zagadka skąd to przyszło: „Było zupełnie ciemno. Lilie polne śmierdziały, zostały pochowane. Tylko nikomu nie mów”. I ku mojemu zaskoczeniu: „Śmierć patrzy z ogrodu”, „Twierdza Anioł”, „Sonya, bezsenność, śpij”, „Idź i.” zabij!”, „Ostatnia wolność”, „Czerwona lalka”, „Serce posągu”, „Wiek kina” i tak dalej… Piszę powoli, stopniowo wnikając w konflikt, jak w tragedię bliskich mi osób, w ich psychikę, duchowo znoszę każdą powieść jak dziecko” (Inna Bułhakowa).